“A poesía vivirá eternamente. Por muito que se materialice o mundo, sempre ficarán tolos con estrelas na frente e cantares no bico”
(Florencio Delgado Gurriarán)
LUÍSA VILLALTA (Ruído):
Acabarei por facer do poema a biografia,
atar os dias a xeito de tercetos encadeados
e espetar–lle ao mundo que si, que é posíbel
viver como vive a poesia, voar de aqui a alá
nalgo tan sutil e ao mesmo tempo tan exacto.
Isto é poesia, un ruido provocado.
Non ornamento, arabesco para as pontas dos dedos:
inecesários encaixes para a alma dormir ou sentir
a levedeza da onda cando apenas chega a romper.
Provocación de boca con fame, isto.
E a fame adormece
ou reclama.
Fronte á rutina, o rito da palabra tensa a pel
do mundo: un tambor que desperta. A pel estremece–se
porque recoñece a morte que baila fóra da tumba.
Isto é tamén unha muller que resiste
XELA ARIAS (Conferencia “Para que os poetas hoxe”):
A poesía é un pasquín porque encerra tamén verdadeiras bombas de contido; o poeta, ser que como tal se sabe ás marxes da mercadotecnia, da industria do momento, é un dos poucos miradoiros libres que ten a sociedade. Un miradoiro libre desde o que a sociedade deixa unha fenda para a subversión, para a creación desde ela dun microcosmos de revolución afectiva
COLECTIVO RONSELTZ (Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados):
O poema é unha pedrada na cabeza.
Por iso lles recomendamos aos leitores que usen casco.
CELSO EMILIO FERREIRO (Longa noite de pedra):
A nosa amiga
A poesía non depende do home, pro está no home.
Non penses que a poesía é poesía porque a teñan rubido nun altar, senón porque comparte a nosa vida e sup isliupe cantando o seu cantar.
Cando todos nos imos
ela tamén se vai.
A poesía vive
na temporalidá,
é unha cousa de hoxe,
é un ouxeto humán,
auga, sono, roseira,
rúa, fenestra, man,
vento na noite fonda,
conversa familiar.
Escoita a súa música
cando pola mañán
o panadeiro chama
pra traguernos o pan.
Cando vés do mercado,
Moraima cotidián,
a poesía toda
vén contigo detrás.
Non penses que a poesía é cousa sacra porque a teñan rubido nun altar
aquiles que a pretenden pra iles soios, lonxana, altiva, intelectual.
A poesía é un claro asunto
de todos: meu e teu, e dos demais.
Cando os demais se van e nós nos imos ela tamén se vai.
EUSEBIO LORENZO BALEIRÓN (A morte presentida):
Os sinais externos
Porque o poema está feito
da materia dos soños,
arco de pedra e tempo
no que un deus se comprace
e habita
para xogar coas sombras azuis das cousas.
Porque o poema é
unha lingua de area
que se deita entre os mares de outono, unha forma calquera
de dicer os nomes exactos da luz,
a ausencia dun cabalo
que se adentra por bosques…
no seu clamor de aves como ríos
eu declaro os lugares do amor
e regreso ao silencio
das árbores e os frutos.
ALFONSO PEXEGUEIRO (Blasfemias de silencio):
Para que queredes un poeta vivo
se non sabedes que facer con el;
matádeo e celebraille as pompas
KIKO NEVES (Ruído de motos):
O que máis me gusta da poesía.
Os silencios.
Na literatura o noventa por cento
deberían ser silencios.
Ou páxinas en branco.
CURROS ENRÍQUEZ (Aires da miña terra):
Crebar as liras diante
D’ a libertá qu’ espira
Baix’ a gadoupa férrea
D’ o dogma que a asesina!…
¡Inda goberna Claudio!
¡Inda Seyano priva!
¡Inda os proscritos choran
E trunfa Mesalina!
Non–a crebés, poetas!
Templáina en ódeo, en ira,
Hastra que d’ ela sayan
As esplosiós d’ as minas:
Hastra que cada nota
Com’ onha espada fira,
ROSALÍA DE CASTRO (Follas novas):
Ben sei que non hay nada
Novo en baixo d’o ceo,
Qu’antes outros pensaron
As cousas qu’ora eu penso.
E ben, ¿para qu’escribo?
E ben, por qu’asi semos,
Relox que repetimos
Eternamente ó mesmo.
FLORENCIO DELGADO GURRIARÁN (Escolma da Poesía Galega IV. Os contemporáneos):
É difícil dar unha definición da poesía. Emporiso, como dí Houysmans, é doado reconocela polos síntomas que xenera en nós. A poesía non compre entendela, sinón sentila; a súa función peculiar é a de comunicar unha emoción; non transmitir un pensamento, sinón deixar na sensibilidade do lector unha sorte de vibración que corresponde á que sinte o poeta.
Á poesía pódese chegar polo camiño do verso, con tódolos seus artificios, pode garnirse coa metáfora ou ir ispida de enfeites, mais ningunha distas cousas lle é esencial, inda que ás veces sexan os sustitutos dela. A poesía vivirá eternamente. Por muito que se materialice o mundo, sempre ficarán tolos con estrelas na frente e cantares no bico.
Desde a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda festexaremos o DÍA DA POESÍA, este luns 21 de marzo, ás 17.30 h, diante do Teatro Rosalía de Castro. Farémolo dun xeito moi especial: a través da selección musical de Saya Mohamed e o recitado de Nuria Vil, mergullarémonos nas paisaxes sonoras de Rosalía de Castro, Luz Pozo, Luísa Villalta, Pilar Pallarés e Nuria Vil. Música e palabra falada para celebrar a poesía a pé de rúa.
Unha actividade realizada en colaboración coa Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG).
21 de marzo, Día Internacional da Poesía: Autoras pola paz e contra a violencia.