O mércores 26 de marzo, ás 19 horas, Iria-Friné Rivera Vázquez ofrécenos unha palestra co título O universo Isaac Díaz Pardo. Entre a Revolución Industrial e o Art Déco.
Esta conferencia versa sobre as diversas referencias presentes canalizadas por Isaac Díaz Pardo (1920, Santiago de Compostela – 2012, A Coruña). Ditas referencias non so funcionaron a modo de coñecemento e ensinanza teórica, senón de aplicación práctica. E non so tiveron unha repercusión real, senón que a base desa repercusión estaba acompaña da auctoritas desas referencias conferindo a útiles da vida cotiá unha significación natural que acompañaba a cidadanía nos seus ideais e actos.
As referencias que influíron nos diferentes proxectos de Díaz Pardo abarcan séculos. Así pode contarse a influencia da cultura británica como berce da Revolución Industrial dende a década de 1760 en adiante, coas repercusión que tivo en canto a producción de bens domésticos a partir dunha producción mecanizada e co emprego de recursos naturais. Xunto con isto apareceron os primeiros prototipos de arquitectura industrial, compaxinada co taller artesanal, así como o deseño de enxeñería civil. Este primeiro punto a vez enxergou na sinerxía do Movemento da Ilustración e o nacemento da figura do artista como deseñador de artes aplicadas. O froito mais latente desta influencia será o retomar a empresa de cerámica fundada en 1804 por Antonio Raimundo Ibáñez, Marqués de Sargadelos (1750-1809), no fragor desta revolución que xunto coa Revolución Francesa (1789-1799), firmaba o final da Idade Moderna e o inicio da Idade Contemporánea.
De igual xeito esta influencia cultural en Díaz Pardo fortaleceuse coas liñas establecidas co século XIX. E foi o seu pai, Camilo Díaz Baliño (nado en 1889 en Ferrol), a figura clave desta transmisión de traballo, oficio e valores. A destacar a concreción dos estilos nacionais (como o celtismo e o medievalismo) tomados de temas e motivos artísticos históricos, a súa identificación e función na sociedade, a evolución dunha arquitectura e artes industriais, e o contacto coa vangarda vitoriana, encabezada por John Ruskin (1819-1900) e William Morris (1834-1896) —fundador do Movemento de Artes e Oficios—. Díaz Baliño, de feito, trasladou a un fillo nacido en 1920 non so as mudas operadas no plano artístico senón tamén no intelectual e político. Díaz Pardo medrou nun fogar que, da man do pai, era nun so espazo biblioteca, arquivo, museo, lugar de encontro, taller, escola e espazo de iniciativas para a producción.
Foi neste ambiente onde se estableceron dous alicerces que marcas distintivas de Díaz Pardo. Na dimensión creativa está o traballo unificador entre as ramas das artes escénicas, do deseño gráfico, o deseño editorial, o deseño de interiores, a publicidade, a pintura, a ourivería, o téxtil e a pedagoxía que proxecta cada obra. Pero, tamén, o interese nas vangardas (especialmente en Peter Behrens e a Bauhaus (1919-1933) en Alemania e os Vkhutemas (1920-1930) en Rusia), os principios do Art Dèco (1921-1940), os valores do imaxinario e a estética galega de teóricos da Arte como Vicente Risco (1884-1963), a plasmación representativa da cultura popular e histórica, sobresaíndo o celtismo galego. Na dimensión intelectual e política, Díaz Pardo foi testemuño na persoa do seu pai dos fitos que marcaron a cultura e a Historia galega contemporánea. Entre estes fitos están a dinámica da Cova Céltica e a fundación das Irmandades da Fala (1916-1931) e o establecemento da editorial Lar (1924-1928) na Coruña, mais ende Santiago de Compostela da pertenza ao Seminario de Estudos Galegos (1923-1936), o activismo do Partido Galeguista (1931-1950) e a campaña do Estatuto de Galicia en 1936.
Eses anos tamén contribuíron en Díaz Pardo con compañeiros de viaxe como Manuel Colmeiro (1901-1999) ou Carlos Maside (1897-1958). E, de especial relevancia, Xosé Vizoso e Luís Seoane (Bos Aires, 1910 – A Coruña, 1979) como colaborador, teórico da Arte, pintor, deseñador e estudoso (dada tamén a influencia de Díaz Baliño nel, chegou a renderlle homenaxe de palabra e obra). A enerxía dos fíos históricos non se extinguiu senón que transformouse, na personalidade de Díaz Pardo, en proxectos de ramificación como Sargadelos —dende o Museo Galego de Arte Contemporánea Carlos Maside (1970) en Sada, o cultivo da Memoria Histórica ata o deseño de cerámica e de tendas ou o Instituto Galego de Información (1977) en Santiago—-. Co impulso de funcionar entre si recolleuse do pasado a resiliencia fronte a destrución da morte e a guerra, o coñecemento e a consciencia fronte a indiferenza e a pasividade, a luminosidade e dinamismo do espirito novo fronte o entumecemento interesado. Levouse a práctica un pensamento que desquitaba capas de limitación para materializar obras futuras ao servizo da sociedade galega e da Humanidade, a imaxe e semellanza da grande narrativa soberana da cultura histórica na que naceron.
Iria-Friné Rivera Vázquez (1988, Vigo) é historiadora da Arte, escritora e conferenciante. Investigadora pola USC e membro do padroado da Fundación Vicente Risco (Allariz).
O autor do cartaz é David Segade Queiruga.
A duración deste evento é de 2 horas.
