Fronte á rutina, o rito da palabra tensa a pel
(Luísa Villalta)
Con catro meses e catro días de diferenza falecían Xela Arias, en Vigo (2003) e Luísa Villalta, na Coruña (2004). Con tan escasa marxe de tempo, o mundo literario e cultural galego viuse sacudido polo que, en 1612, xa escribira no seu soneto Pedro Vázquez de Neira:
Morte cruel, esa traidora maña
de roubar de socato a humana vida
A pesar de faleceren moi novas, tanto Xela como Luísa deixáronnos unha obra considerable e unha vida comprometida cos demais e co país.
Este 2021 é o ano de Xela Arias. Acercámonos á súa obra –e á súa vida– e, sen dúbida, a homenaxe das Letras Galegas contribuíu –e contribúe– a este (re)coñecemento da autora lucense.
Queda aínda medio ano no que Xela seguirá tendo o merecido protagonismo pero, como a vida non se detén, a Real Academia Galega –como soe ser habitual– escollerá en datas próximas a figura homenaxeada nas Letras Galegas de 2022.
Non é a primeira vez que desde a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda pedimos que as Letras Galegas de 2022 homenaxeen a Luísa Villalta.
Desde o ano 2004, Luísa Villalta é socia de honra da nosa Agrupación Cultural. Desde esta páxina, queremos –e debemos– seguir demandando a merecida homenaxe das Letras Galegas para a nosa socia de honra.
Nada na Coruña en 1957 e falecida no 2004, Luísa Villalta é unha das autoras imprescindibles do último cuarto do século XX. Licenciada pola Universidade de Santiago de Compostela en Filoloxía Hispánica e Filoloxía Galego–Portuguesa, Luísa Villalta escribiu e amou a poesía. Libros seus son: Música reservada (1991), Ruído (1995), Rota ao interior do ollo (1995), Apresados sen présa (2002), Estudo das sombras (2002), Modulación de Orfeu (2002), En concreto (2004) e Papagaio (2006).
Docente de Lingua Galega e Literatura, Luísa Villalta tamén amou a música. Era titulada superior en violín e formou parte da Orquestra de Santiago de Compostela e da Xove Orquestra de Galicia. Da súa autoría son igualmente textos arredor da música.
Profesora, poeta, violinista e tamén dramaturga. Luísa Villalta escribiu teatro. Obras súas son: Concerto para un home só (1989), O representante (1990), O paseo das esfinxes (1991) e As certezas de Ofelia (1999).
Luísa Villalta foi unha persoa sensible e comprometida con Galiza, coa súa cidade e coa súa xente. A demolición do barrio coruñés do Papagaio, en marzo de 2001, non a deixou indiferente e a el dedica parte dos seus versos.
Luísa Villalta: coa Cidade Alta (do Norte) tatuada nos ollos.
Prematuramente, tras desenvolver unha intensa actividade cultural, o día 6 de marzo de 2004 falecía na Coruña Luísa Villalta.
Os seus restos descansan no cemiterio coruñés de Santo Amaro, onde tamén están os de Curros, Pondal, Murguía e tantos outros que –coma Luísa– amaban a nosa Lingua:
a nosa única música xenuína e incontrovertíbel: a nosa propria lingua, esa melodía peculiar, o ritmo con que medimos o noso presente.
Paseos en agosto: Luísa Villalta na Coruña.
Somos conscientes de que hai moitas figuras que merecen a homenaxe do Día das Letras Galegas, pero tamén consideramos que non se pode adiar máis a dedicada á nosa socia de honra. Por iso, desde a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda pedimos que as Letras Galegas de 2022 sexan para Luísa Villalta.
