Por enriba de tódalas fronteiras,
por enriba de muros e valados,
se os nosos soños son igoales,
coma un irmáu che falo.
(Celso Emilio Ferreiro)
Por iso pido a paz
pido a paz e un estado popular
para o pobo pobre
débil coma min en Palestina.
(Luísa Villalta)
Desde hai meses, organizadas por Galiza por Palestina, Mar de Lumes, Asociación Galaico Árabe Jenin e BDS (Boicot, Desenvestimentos e Sancións), véñense celebrando concentracións de apoio e solidariedade con Palestina en diversas localidades de Galiza.
Solidaria e comprometida coas causas xustas, sen dúbida, Luísa Villalta participaría nestas concentracións.
No ano 1989, un grupo de trinta e un autores publica –Editado pola Fundación Araguaney–, Intifada. Ofrenda dos poetas galegos a Palestina. Os autores desta primeira edición eran: Antón Reixa, Bernardino Graña, Carlos Feáns, Cesáreo Sánchez Iglesias, Claudio Rodríguez Fer, Darío Xohán Cabana, Fiz Vergara Vilariño, Lino Braxe, Lois Diéguez, Luis González Tosar, Manuel Forcadela, Manuel Guede Oliva, Manuel María, Manuel Pereira Valcárcel, Xosé Neira, Mª do Carme Kruchenberg, Marta Dacosta, Miguel Anxo Fernán-Vello, Miguel Mato, Pilar Pallarés, Ramiro Fonte, Uxío Novoneyra, Vicente Araguas, Xavier Rodríguez Barrio, Xavier Seoane, Xela Arias, X. Antón L. Dobao, Xosé Lois García, X. L. Méndez Ferrín, Xosé María Costa e Xulio L. Valcárcel.
No 2003, unha nova edición inclúe outros 25 autores: Alfonso Pexegueiro, Antonio García Teijeiro, Chus Pato, Estíbaliz Espinosa, Eva Veiga, Fermín Bouza, Fran Alonso, Francisco X. Fernández Naval, Ghaleb Jaber Ibrahim, Gonzalo Navaza, Helena Villar , Luísa Villalta, Maite Dono, María do Cebreiro, Marica do Campo, Marilar Aleixandre, Minchy Jaber, Miro Villar, Modesto Fraga, Rafa Villar, Salvador García Bodaño, Ursula Heinze de Lorenzo, Xesús Rábade Paredes, Xosé Carlos Caneiro e Yolanda Castaño.
O poema de Luísa Villalta era o titulado “Debilidade”:
Porque non son soldado nen suicida,
confeso que son débil
e que na miña debilidade
vin os ollos da morte,
e tiñan o teu nome, Xerusalén,
un nome amurallado pola destrución.
Confeso que son débil
e que vivo ofuscada polo vicio da razón
que me fai ensoñar un mundo poderoso de xustiza
empezando pola miña propria rúa
e que teño o delirio imperialista
de querer chegar a dominar os que dominan
e denunciar como se esconden por detrás do muro
onde non lamentan nada
porque a dor non lles pertence.
O meu pracer é insultar os seus disparos virtuosos
e maldicer a súa epopea triunfal
consistente en non deixar medrar os nenos
que condenaron a vagar xa para sempre
entre os entullos mesturados cos cadáveres.
Ante a miña blasfemia, como en eco,
ouvín queixarse os deuses,
afeitos a eses templos suntuosos,
torcidos de dor nas cabezas como a miña
embotadas polo afán de liberdade
pedindo non ser tan cruelmente ameazados pola paz
que se avista cabalgando na razón e na esperanza
cada día en que se clama pola paz,
cada vez que o día estoupa.
Hai ainda tantos nenos esperando turno para non nacer
que se agolpan entre as pedras
mentres a voz dun deus escravo
envia lexións de anxos coas botas da milicia enfurecida
repartindo os naipes do seu proprio temor.
E eu confeso que son débil,
que son moito máis débil que o odio
máis débil que a pobreza ante a riqueza inegociábel
máis estraña que o hábito vencido da represión
Por iso pido a paz
pido a paz e un estado popular
para o pobo pobre
débil coma min en Palestina.
