Outubro trae avisos, un imprevisto vértice de frío, unha capa de alporizadas plumas; pecha a mansións que o verán numerou, as vitrinas con sol e confituras, o fulgor reiterado.
..……….………………………………………
Dános oficios graves o outono, abre a memoria dos que foron felices, asedia un longo óxido, viste con ornamentos de sepelio, clausura e apodrece.
Hai que facer un lume ó que achegarse.
Hai que achegarse ó lume como enfermos.
(Manuel Álvarez Torneiro)
O outono é tempo de vestir “ornamentos de sepelio“. O poeta sempre ten a verdade. O día 8 de outubro de 2019 falecía na Coruña o poeta Manuel Álvarez Torneiro. “Outubro trae avisos“, escribía Manuel.
Batían os ourizos na pereza das horas,
rizóns de ferro frío.
Nos círculos ociosos o terror era mudo.
Depredaban carnívoros abafos.
Nado tamén na Coruña –o día 7 de xullo de 1932–, a crítica sinala a súa “habilidade técnica” para compoñer, o “pouso inequivocamente existencial” de moitos poemas, o seu “talante culturalista”. Álvarez Torneiro esfórzase por ofrecernos unha poesía “de sabia construción arquitectónica”. Humilde e “fóra do xogo das modas”.
Busco un tempo perdido
na sopeitada morte:
a vosa luz gravada na ferida:
o que na sede entrou a buscar o desexo do tímido amador dunha beleza.
Alí, tan grave, profesei un dia:
nos hospicios da vida.
Ohl, luces doutro mundo na diaria derrota.
Rescato a arpa da paixón,
o hendecasílabo tallado en vidro insomne, os segredos dos nomes, as significacións.
Na poesía de Manuel Álvarez Torneiro está presente o amor, a morte, o paso do tempo e a esperanza:
Que vello está este día
que nada novo trouxo!
En 2013, Manuel Álvarez Torneiro gañou o Premio Nacional de Poesía pola obra Os ángulos da brasa (2012). É o primeiro libro escrito en galego que gaña este galardón outorgado polo Ministerio de Cultura do Estado.
Cando aquí veña o mar a pronunciarse
como se eu estivese aínda nun desvelo,
ou exaltando un corpo
no camiño que saben as tormentas,
ou como demorándome:
luz de fondo de astro que insiste e pide fe…
Como diciamos, no outono de 2019 falecía na súa cidade –A Coruña– Manuel Álvarez Torneiro, un poeta que fixo máis grande a poesía:
Eu fun sempre moi crítico e esixente comigo mesmo, e non empecei a publicar ata que empecei a sentirme maduro para facelo. Tiña gardadas moitas cousas escritas pero non me atrevía a publicalas porque son alguén que volvo moito sobre o texto, corrixo continuamente, coido moito o vocabulario, a expresión, a medida dos versos, o ritmo.
[wps_separator style=”default” top=”no” text=”Top” separator_color=”#444″ link_color=”#444″ size=”2″ margin=”15″]
Para saber máis: